"වෙනූෂා ඉමන්දි" මේ නම වගේම මේ නම ඔයාලා හොදට දන්න කියන නමක් වෙන්න හේතුවත් ඔයාලා දන්නවා. ඒ දැන් අපේ රටේ තියෙන තාක්‍ෂණයේ දියුණුව වගේම ජනමාධ්‍ය වල තියන කර්යක්‍ෂමතාවය නිසයි එහෙත් සමහර ජනමාධ්‍ය විසින් මෙම පුවත තමන්ගේ ජනප්‍රිය වීමේ අරමුණින් අඩු වැඩි වශයෙන් වෙනස්කරා.බ්ලොග් කියවන රටේ ලෝකේ වෙන දේවල් ගැන හොදට ඇහැ කණ ඇරගෙන ඉන්න ඔයාලට ඒ කතාවේ තියෙන අඩු වැඩි මොනවද කියන එක මම අමුතුවෙන් කියලා දෙන්න යන්නේ නැ.
මට පිටු 3කින් සමන්විත වෙනුෂා අන්තිමට ලියපු ලියුම කියවන්න හම්බවුණා. ඒ ලියුම වගේම අර ජනමාධ්‍ය කියපු ඒවත් එක්ක බලනකොට මට හිතුනේ........
වර්තමාන පාසැල් සිසු සිසුවියන්ට තියන මුලික ප්‍රශ්නයක් තමයි තමන්ගේ සතුට බෙදාගන්න සතුටේදී අප්පුඩි ගහල පිළිගන්න කට්ටිය හිටියට තමන්ගේ හිතට දුකක් කරදරයක් වුනහම ඒ දේ කියන්න අහන්න තමන් ලග කව්රුත් නැතිවීම. වැඩිහිටියන්ටද මේ ගැටලුව ඇත නමුත් ළමා මනසට මෙවැනි අවස්ථා වලදී හුදකලාවීම දරාගැනීමට වැඩිහිටියන්ට මෙන් ශක්තියක් නොමැත. රටේ පාරවල්, වරායවල්, ගුවන්තොටුපලවල් හදනවා වගේම ඒවා අනාගතේ හා වර්තමානයේ පරිභෝෂණය කරන රටේ අනාගත පරපුරේ මානසිකත්වය ගැනත් මිට වැඩියේ අවදානය යොදවන්න ඕනි. පාසැල් තුල මනෝවිද්‍යාත්මක උපදේශන වැඩසටහනක් පටන් ගන්නට හොදම කාලය දැන් තමයි. එවැනි උපදේශන සේවාවක් තිබුනනම් වෙනූෂාගේ ඉරණම මෙහෙම නොවෙන්න තිබුණා කියන එකයි මගේ හැගීම.
වෙනූෂාගේ සිදුවීම දුකකින් හෝ පාඩමකට අරගෙන අයෙමත් මෙවන් සිදුවීම් සිදුනොවෙන්න කටයුතු කලයුතුය.
වෙනූෂාගේ අවසන් ලිපිය
